Chrystus jak Gandalf

Wielka Sobota to dzień żałoby. Chrystus umarł - powierzchnię ziemi spowiła cisza tak głęboka, że nie sposób jej opisać. Jednak podziemia aż się gotują, bo historia zbawienia się nie zatrzymuje, ale przenosi akcję do otchłani...

Doskonale ten motyw opisał JRR Tolkien, a w ślad za nim  sfilmował Peter Jackson. Gandalf jest jak Chrystus. Szary, niepozorny wędrowiec, który by ratować swoich przyjaciół musi stoczyć walkę z odwiecznym demonem otchłani. Balrog stał się zagładą zbyt zachłannych krasnoludów - Szatan stał się zagładą ludzi, którzy również chcieli więcej niż im faktycznie było potrzebne. Gandalf staje oko w oko z bestią, która w przekonaniu jego kompanów pokonuje czarodzieja ściągając go w przepaść sięgającą dna ziemi. Tak jak dla uczniów pod krzyżem wszystko się kończy, tak dla drużyny pierścienia po upadku Gandalfa nie ma już nadziei. Jednak zanim Gandalf i Balrog spadną na sam dół by dotknąć fundamentów ziemi - walka trwa! Trwa dużo dłużej niż komukolwiek mogłoby się wydawać, trwa jakby poza czasem. Ostatecznie mocą ostatnich sił i ostatniego tchnienia wróg zostaje pokonany, a czarodziej umiera. Umiera by zostać odesłanym, by powrócić jako świetlisty Gandalf Biały.

Chrystus właściwie nie czekał trzech dni, ale zmartwychwstał od razu! Przekonanie, że tuż po swojej śmierci zstąpił do otchłani by wyważyć jej bramy i wydobyć uwięzionych w niej ludzi było żywe od pierwszych lat istnienia chrześcijaństwa. Motyw Chrystusa pokonującego ognistego demona otchłani Tolkien wykorzystał z pełną świadomością. Ale u Tolkiena niema prostych analogii w stylu Chrystus=Gandalf, to było by zbyt proste. Zresztą cała zabawa na tym polega, że chrystologiczne motywy autor Władcy Pierścieni poukrywał w różnych postaciach...

Dziś powinniśmy tylko pamiętać o tym, że kiedy stoimy bezradni nad grobem Boga-człowieka, to on z ściera się z bestią obudzoną przez nas przed wiekami. Ten bój będzie zwycięski, kolejne również mimo pozornej przewagi sił zła (tak jak w Władcy Pierścieni), dlatego już teraz warto opowiedzieć się po właściwej stronie. Jeśli nie z głębokiego przekonania, to może przynajmniej z chęci zwycięstwa i ocalenia życia.